تأثیر سرمایه‌ی انسانی بر تولید ناخالص داخلی ایران در چار چوب مدل جیمز ریمو

     امروزه نقش سرمایه‌ی انسانی و دانش فنی در رشد و توسعه‌ی اقتصادی، از اهمّ   موضوع های مورد بحث اقتصاددانان تلقی می­شود؛ لذا در این پژوهش به نقش سرمایه‌ی انسانی در تولید ناخالص داخلی  پرداخته شده است. مدل ارائه شده برگرفته از مدل جیمز ریمو (1995) است که تابع تولید را تابعی از سه متغیّر موجودی سرمایه، نیروی کار و آموزش در قالب تابع کاب داگلاس معرفی می­کند.      در این پژوهش، مدل مذکور با روش هم­انباشتگی سیستمی جوهانسن – جوسیلیوس (1988) برآورد شده است. نتایج حاصل بیان می­کند که سرمایه‌ی انسانی وقتی به صورت یک نهاده‌ی تولیدی در کنار سایر عوامل تولید بررسی می­شود، در بلندمدت اثر مثبت و معنی­دار بر تولید ناخالص داخلی، و در کوتاه­مدت سرمایه‌ی انسانی اثر منفی و ناچیز بر تولید ناخالص داخلی دارد.